نخبه گرایی سیاسی و دو قرن شکست پی‌هم
همه میدانیم که ثبات و پایداری دولت های تاریخی افغانستان طی دو قرن گذشته به دست نیامده و پیوسته به شکست منجر شده است. من فکر می کنم درِ ورودی بحث در این مورد بطور تاریخی مسئله امنیت دولت و ملت بوده و هست. تهدیدات بزرک امنیتی برای دولت های تاریخی افغانستان گاه از میان خانواده ها و قبایل برخاسته (از باب نمونه ظاهرشاه و داوودخان) و گاه از میان اقوام(دولت دکتور نجیب و احزاب/تنظیم های قومی) و گاه از درون خود نظام. اما در هر حالت این تهدیدات ثبات و پایداری نظام های سیاسی را به چالش کشیده و تا مرحله سقوط نظام پیش رفته اند. به باور من دولت وحدت ملی گرفتار چالش مرکب از عوامل ذکر شده میباشد . طی یک و نیم دهه گذشته نیز مسئله امنیت به ویژه از سال 2006 تا کنون حادترین مسئله برای دولت و ملت افغانستان بوده است. تهدیدات امنیتی که از نظر داخلی سه قطب متضاد و خطرناک پیدا کرده است، به ویژه طی دو سال اخیر از حد یک تهدید معطوف به مناطق خاص و برخی نهادها و افراد دولتی گذشته و در سطح تهدید جدی برای نظام سیاسی کشور تبدیل شده است. قطب اول طالبان، داعش و سایر گروه های تندرو می باشد. قطب دوم رقابت های متض